اختلال در مفاصل و در نتیجه مناسب نبودن مهره ها می تواند در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود. فشار مکانیکی روی عضلات، تاندون ها و مفاصل ممکن است. با این حال، اثرات رفلکس از اندام های داخلی نیز می تواند علت باشد. التهاب مزمن همچنین می تواند عملکرد سیستم اسکلتی عضلانی را مختل کند. تغییرات در بافت همبند، عضلات سفت و درد نیز می تواند تحرک را کاهش دهد.

تکنیک های مختلفی برای پروتکل های درمان کایروپراکتیک وجود دارد. اصولاً تکنیک ها عبارتند از:

تنظیم
جاذبه
درمان بافت نرم

درمان کایروپراکتیک مفصل مسدود شده را دستکاری می کند به طوری که قبل از بازگشت به موقعیت صحیح، برای مدت کوتاهی از محدوده حرکتی فیزیولوژیکی خود فراتر می رود.

به خصوص در ستون فقرات، شناسایی و از بین بردن سابلوکساسیون ها مهم است. این برای کاهش فشار روی اعصاب نخاعی یا نخاع است. در مورد سیاتیک، این روش در حالت ایده آل می تواند منجر به از بین رفتن درد شود.

در طول کشش، درمانگر شرکای مفصلی را جدا می کند. کاهش فشار منجر به تسکین درد می شود. کشش رباط ها و کپسول مفصلی نیز می تواند تحرک مفصل را بهبود بخشد.

هدف تکنیک موبیلیزاسیون بهبود تحرک مفصل است. برای این منظور، بازی از دست رفته مفصل باید با حرکت دادن قطعات مفصلی به موازات یکدیگر بازیابی شود. موبیلیزاسیون و درمان بافت نرم هر دو به آماده سازی مفصل برای دستکاری کمک می کنند.

موقعیت در مفصل ممکن است به طور قابل توجهی از طریق دستکاری، کشش و حرکت تغییر کند. درمان بافت نرم و تکنیک های رفلکس برای ماندگاری اثر ضروری است. از طریق تکنیک‌های کششی و آرام‌سازی، عضلات باید کشیده شوند تا بازی مشترک تازه به دست آمده حفظ شود. با استفاده از رفلکس های عصبی، تنش عضلانی باید کاهش یابد و تأثیر مثبتی بر درک درد داشته باشد.