به عنوان مثال، درمان اکتیویتور می‌تواند شامل تمرینات انقباض و انبساط عضلات، تمرینات تعادل و استقرار، تمرینات اصلاح نمایه، و تمرینات افزایش انعطاف پذیری باشد. این تمرینات به تدریج و با استفاده از تنظیمات مختلف، تحت نظارت متخصصان بهداشت و درمان انجام می‌شوند.

موضوع پروتکل درمانی اکتیویتور به طور کلی بسته به شرایط بالینی فرد و هدف درمانی ممکن است متغیر باشد، بنابراین در اجرای آن بهتر است با یک متخصص فیزیوتراپی یا ورزشی مشاوره کنید تا برنامه‌ای مناسب و ایمن برای شما طراحی شود.

پروتکل درمانی اکتیویتور به طور کلی به دو جنبه اصلی تمرکز دارد: تقویت عضلات و بهبود کارایی حرکتی. در ادامه، برخی از جنبه‌ها و مفاهیم مهم این پروتکل را بیشتر بررسی می‌کنیم:

1. تمرینات تقویت عضلات: این تمرینات معمولاً به صورت ایزوله بر روی عضلات خاصی مانند عضلات پشت بازو، ران، شکم و غیره، انجام می‌شوند. از وسایل کوچکی مانند توپ فشاری، بندهای لاستیکی یا وزنه‌های کوچک استفاده می‌شود تا مقاومت لازم برای تقویت عضلات فراهم شود.
2. تمرینات تعادل و استقرار: این تمرینات بهبود تعادل و استحکام مرکز بدن (کور) را هدف قرار می‌دهند. این شامل تمریناتی مانند انجام تعادل بر روی یک پای تک، حرکات تعادلی با استفاده از توپ فشاری یا بندهای لاستیکی، و تمریناتی برای بهبود استقرار بدن می‌شود.
3. تمرینات اصلاح نمایه: این تمرینات برای بهبود نمایه بدن و جلوگیری از مشکلات مربوط به ناحیه‌های مانند کمر و گردن طراحی شده‌اند. این شامل تمرینات استرچینگ، تمرینات اصلاح نمایه در حالتهای مختلف از جمله نشسته، ایستاده، و غیره می‌شود.
4. تمرینات افزایش انعطاف‌پذیری: انعطاف‌پذیری بدن نقش مهمی در عملکرد حرکتی و پیشگیری از آسیب‌های ورزشی ایفا می‌کند. تمریناتی مانند استرچینگ عضلات مختلف، تمرینات معکوس و حرکاتی که باعث افزایش رنج حرکتی می‌شوند، جزو این دسته قرار می‌گیرند.

پروتکل درمانی اکتیویتور معمولاً به صورت یک برنامه تمرینی چندجانبه و شخصی‌سازی شده ارائه می‌شود، که به هدف درمانی فرد، سطح فعالیت فیزیکی و نیازهای ویژه او بستگی دارد. این برنامه‌ها تحت نظر متخصصین مانند فیزیوتراپیست‌ها یا ورزش‌پزشکان طراحی و نظارت می‌شوند تا به حفظ سلامت عملکرد حرکتی و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند.

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره پروتکل درمانی دراپ به این صفحه مراجعه کنید.